Onze Riv is inmiddels 17 maanden. Nog steeds een puber. Hij heeft veel geleerd. Van ons, maar nog meer van zichzelf. Van zichzelf door vooral te doen en te ervaren. Door ons via management: op het juiste moment meer ruimte krijgen en op andere momenten juist meer begrenzing.
Riv is met zijn 17 maanden een optimistische hond als het gaat om de bekende weg. Alles wie en wat hij kent, ontvangt hij met het grootste enthousiasme. Super blij als een ei wanneer hij ‘zijn mensen’ na zelfs 3 minuten toiletbezoek weer ziet. Laat staan na een halve dag… Alles wat onbekend is ontvangt hij met beduidend minder optimisme. Dan komt juist de pessimist in hem naar boven. Veel wat hij niet kent, er raar en anders uit ziet, wordt ontvangen met zijn favoriete gedrag: blaffen. Wat niet in zijn dagelijkse routine hoort brengt opwinding met zich mee. Aan ons om dat dus goed te managen zodat hij zich geen gedrag aanwent waar wij (of de maatschappij) niet vrolijk van worden. Welk management passen we toe?
- Aanlijnen bij bezoek zodat hij minder opgewonden is en sneller kalmeert. Een springende en happende 30 kilo wegende haarbal, daar zit niemand op te wachten.
- Aangelijnd buiten & voor meer vrijheid een lange lijn. Zelfs in een uitrenveld zodat we zijn gedrag kunnen sturen daar waar nodig. Doen we dit niet dan leert Riv dat je heel gemakkelijk achter alles dat langs het hekwerk komt, kunt aan rennen en blaffen.
- Hij mag los van de lijn op speciale plekken die alleen door ons bezocht worden en waar we weten dat hij daar lekker zijn goddelijke gang kan gaan. Speedy Gonzales door het gras en springen als een hinde door het water. Zijn die plekken er? Ja... en we zeggen niet waar 😊
- Hij kent het commando “klaar” perfect! Enorm handig in de tuin met dit mooie weer. Er loopt namelijk van alles langs de poort. En de herder in Riv waakt. Maar ik neem die taak graag van hem over. Dus na 1 x ‘klaar’ stopt meneer direct met blaffen en komt naar ons toe voor zijn dikke vette beloning.
- Riv beheerst alle noodoefeningen aan de lijn als een reflex. Die hebben we namelijk iedere dag met heel veel plezier geoefend. Dus als het nodig is haal ik hem tijdens de wandeling per direct uit nare situaties. Eerlijk is eerlijk; soms worden we ook verrast en dan is het even overleven. Zoals loslopende honden die op ons af komen lopen en niet opgeven. En baasjes die dan nergens te zien zijn. Die situaties zorgen er voor dat we in ons leerproces even 10 stappen achteruit gaan. That’s life.
- We wandelen op voor hem bekende plekken en vermijden alle nieuwe wandelroutes. Eerst werken naar meer ontspanning op de voor ons bekende routes. Met name wanneer er andere honden in de omgeving zijn. Nieuwe wandelroutes brengen namelijk weer andere stressfactoren met zich mee. Dat wordt te veel.
In huis is Riv super lief en houdt enorm van knuffelen. Iets wat hij als puppy keihard uit de weg ging. Hij hield er niet van om geaaid of vastgehouden te worden. Dan draaide hij zijn kopje weg. Daarmee gaf hij aan liever wat ruimte te krijgen. Hij was wel graag in de buurt. Sliep graag aan je voeten. Maar echt tegen je aan liggen was veel te dichtbij voor hem.
Dat aaien, knuffelen en tegen je aan liggen is in de loop van de maanden enorm gegroeid. Hij heeft altijd de ruimte gekregen, werd niet gedwongen. Nu komt hij om een aai en knuffel vragen. Legt daarbij zijn kop in je schoot of komt tegen je aan staan. Dan wil hij graag even flink door elkaar geschud worden en het liefst ook even vastpakken.
Riv vindt het heerlijk om geföhnd, afgedroogd en geborsteld te worden. Daar blijft hij graag voor staan of liggen. Nagels mogen geknipt worden, graag zelfs! Want daar krijgt hij altijd een heerlijke beloning per geknipte nagel voor. Dus na 2 nageltjes knippen blijft hij vaak liggen omdat hij meer wil. En iedere dag worden er wel 2 teekjes verwijderd terwijl meneer er bij ligt alsof hij een spa-behandeling ondergaat. En dit genot heeft hij aangeleerd. Dit ging niet vanzelf. Door veel geduld, ruimte en een enorme hoeveelheid beloningen is hij dit heel normaal gaan vinden. Door vooral te kijken wanneer we moesten stoppen en daarmee rekening hielden met zijn grenzen. Wegkijken? Wegdraaien? Tongelen? Oogwit tonen? Dat zijn allemaal signalen die aangaven dat hij er genoeg van had. En voor ons het signaal om te stoppen. Na maanden doen, is het nu heel gewoon. Het douchen daarentegen is nog work in progress. Hij ondergaat het. Leuk is nog niet aan bod. Maar ook dat gaat komen.
Het trekken aan de lijn is ook een work in progress. En wat voor één! Jonge jonge wat kan hij hard en veel aan de lijn trekken. Het is net een bungeebal: van links naar rechts, van achter naar voren. Dit heeft enorm te maken met zijn reukvermogen. Zijn neus pikt allerlei geuren op en zijn lijf doet wat zijn neus zegt: VOLG DAT SPOOR! En soms likt hij de geuren op om ze nog beter te analyseren.
Stug houden we vol: stoppen wanneer hij trekt. En dan kijkt hij direct om met een uitdrukking op zijn smoeltje alsof hij zegt “Jaa ik zie jou wel hoor, ik weet dat je er bent. Ik doe toch niks?” Hij wil graag goed doen maar zijn neus voert de boventoon. Een andere reden voor het trekken aan de lijn is wanneer hij moet poepen. Dan is zijn trekkracht overigens het heftigst. Want dé perfecte plek moet natuurlijk gevonden worden. En snel ook! Is die dikke drol er eenmaal uit…. Dan is er weer tijd en ruimte voor ons. En weet hij in een reflex weer prachtig naast je te lopen. Tijd voor een spelletje anders is dat prachtig naast lopen in 10 seconden alweer voorbij 😊.
Ondertussen blijven wij vol optimisme oefenen, managen en trainen. En soms.. heel soms komt de pessimist in ons naar boven en is Riv een monster! Dan plakken we hem achter het behang om hem er na 10 minuten weer vandaan te halen en geven hem een dikke knuffel.
Reactie schrijven