Wanneer ik ergens ben, kijk ik graag even de kat uit de boom. Ik observeer. Want wanneer je observeert zonder ergens aan deel te nemen zie en hoor je een heleboel. Zonder een oordeel te vellen neem ik die informatie in mij op. En met die informatie kan ik iets. Met die informatie kan ik mijzelf aan situaties aanpassen.
Dit komt heel erg goed van pas met honden. Met geduld en een observerend vermogen kan je vaak goed inschatten wat een willekeurige hond nodig heeft om zich prettig te voelen.
Als hondencoach is dit een aangename eigenschap.
Suzanne en ik merken dat bij onze eigen honden. Meestal weten wij wat ze nodig hebben. En weten we het niet, dan nemen we een stap terug… en kijken. Kijken voordat je reageert. Wanneer je handelt op een manier waarbij zij zich prettig voelen dan krijg je dat in veelvoud terug.
Prettig bij jou, in jouw buurt. Prettig bij jou tijdens het wandelen, meer comfortabel bij jou wanneer er minder prettige handelingen zoals nagels knippen verricht moeten worden. Dan ervaren ze jou namelijk als hun stabiele basis. Hun veilige haven. Wanneer je probeert voor hun de leukste te zijn van de hele wereld. Ook wanneer je naar buiten gaat. Aangelijnd of los van de lijn. Of wanneer je naar de dierenarts moeten. Zij hebben dan alle vertrouwen in jou dat het goed is. Juist door die manier van omgaan met je hond ontstaat er een natuurlijke gehoorzaamheid en volgzaamheid. Iets wat je niet hoeft af te dwingen. Waarbij de hond geniet van zijn omgeving en het hond zijn. En wanneer het nodig is dat je met weinig woorden of daden iets van ze kan vragen.
Doe je het daarmee dan altijd goed en gaat het altijd goed? Welnee joh… we zijn ook maar een mens met goede en slechte dagen. En honden zijn levende wezens met een eigen mening 😉. Alleen het stapje terug nemen en dan kijken naar de situatie kun je je wel eigen maken.
Het lastige voor mij is dat ik in eerste instantie er automatisch vanuit ga, dat een ander deze eigenschap ook heeft. Dat iedereen observeert en kijkt wat een hond nodig heeft om zich prettig te voelen. En zo nu en dan word ik weer even wakker geschud…… en waarschijnlijk ook heel terecht.
Hoe zou jij het vinden wanneer er een onbekend persoon recht op je af komt lopen en voor jouw gezicht stopt? En je dus neus aan neus staat. Gewoon, midden op straat? En dat iemand anders jou vasthoudt zodat je niet weg kunt. Zou jij je dan prettig voelen? Vrolijk? Geniet je daarvan? Zou je die persoon omarmen en een kus op zijn wang geven? Of schrik jij daarvan? Deins je achteruit? Of word je zelfs bang?? Net als ik dat zou doen…..
Of hoe zou jij het vinden wanneer iemand jou dwingt om te gaan zitten nét op het moment dat er voor jou een gevaar dreigt? Ga je dan rustig zitten? Voel jij je op je gemak? Of wil je liever weg? Weg van de dreiging?
Honden zijn net als wij. Ook zij ervaren een neus aan neus ontmoeting met een vreemde (hond of mens) of kalm blijven bij dreigend gevaar meestal als niet prettig. Vooral de hond die is aangelijnd vindt dat niet prettig. Hij kan namelijk niet weg. Hij zit vast aan zijn eigenaar en heeft daardoor geen eigen keus.
Honden hebben een persoonlijke ruimte. En het wordt tijd dat we met zijn allen respect gaan krijgen voor die persoonlijke ruimte van honden. Wij mensen hebben die namelijk ook. Althans.. ik ken weinig mensen in mijn omgeving die regelmatig neus aan neus staan op straat met anderen, ongeacht hun bedoelingen.
Waar wij zo vaak aan voorbij gaan is dat honden emoties hebben, net als wij. En vanuit emotie ontstaat pas gedrag. Emoties zie je niet altijd wanneer je niet naar de kleine details kijkt. Gedrag daarentegen zie je wel, heel duidelijk in de bewegingen van de hond. Maar emoties kun je leren zien wanneer je observeert. Wanneer je even een stap terug neemt en alleen maar kijkt. Goed kijkt.
Een hond met een negatieve ervaring (voelt zich er niet prettig bij) zal op basis van die ervaring de volgende keer ander gedrag laten zien. Omdat hij niet dezelfde vervelende ervaring wil hebben.
Gaan we weer even terug naar die neus aan neus ontmoeting op straat. Want wat zou jij doen als voor de 2e keer een onbekend persoon recht op je af komt lopen en iemand anders wil jou vasthouden? Dan ga je anticiperen. Je gaat alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat je dit geen 2e keer meer overkomt. Ik zou beginnen te roepen en duwen. Misschien zelfs een klein vuistje uitdelen om te zorgen dat die personen uit mijn buurt blijven…
Ook honden gaan na een negatieve ervaring anticiperen in een soortgelijke situatie. Ook zij gaan roepen (blaffen of grommen). Ook zij gaan duwen (trekken aan de lijn) en ook zij gaan een klein vuistje uitdelen (happen of bijten)…..
Onze anticipatie op loslopende honden is dat we zelf aan de slag gaan. We leren ze dat wanneer er een loslopende hond op ze af komt lopen, ze omdraaien en ons aankijken. Dat gaat meestal goed! We lopen dan samen weg. Je bent dan ineens een stuk minder interessant voor die loslopende hond. Op die manier hoeven we niemand aan te spreken en niemand de schuld te geven. De verantwoordelijkheid ligt bij jezelf.
Alleen soms kom je in een situatie waarin je je handen vol hebt en op een recht pad loopt zonder zijweg. Daardoor kun je niet snel genoeg reageren. Wij maken ze ook mee 😉:
Ik liep met mijn pup in de ene hand, fiets met fietskar in de andere. En juist dan tref je een eigenaar met een loslopende hond. En heel stiekem hoop ik op een eigenaar die net zo is als ik ben. Eentje die observeert. Die naar mij kijkt en de situatie waarin ik mij bevind. Dat hij ziet wat ik en mijn pup op dat moment nodig hebben. Maar helaas… zijn hond komt in 1 rechte lijn op pup afgelopen en ik kan niet meer reageren. Pup schiet tussen mijn benen en gromt....… Ik blijf rustig staan en Pup blijft rustig tussen mijn benen staan. Tot de hond gehoor geeft aan deze staarcompetitie en weggaat. Hoe zal pup gaan anticiperen in een volgende soortgelijke situatie?
Dat soort momenten zijn momenten waarin we weer met beide benen op de grond worden gezet. Want niet iedereen observeert. Niet iedereen weet dat honden ook bang kunnen zijn of onzeker, dat ze echt niet allemaal hetzelfde zijn, dat ze tijd & ruimte nodig hebben om ergens aan te kunnen wennen en dat ze een persoonlijke ruimte hebben waar ze enorm veel waarde aan hechten.
Dát is waarom Suzanne en ik zo graag les geven. En dat is wat ons zo enorm gemotiveerd houdt. Iedere keer een andere manier zien te vinden waarmee je hondeneigenaren een kijkje kunt geven in de belevingswereld van de hond. Bewustzijn creëren en vervolgens met elkaar delen.
Werk aan de winkel 😉.
Reactie schrijven