Je krijgt de hond die je nodig hebt.

Iedere hondeneigenaar herkent zich vast in het volgende:

een hond komt op je pad, of je bent je maanden aan het voorbereiden op DE hond. Misschien zelfs jaren voorbereiding wanneer je een specifiek ras wilt en je op de wachtlijst bij de fokker staat.

Onbewust heb je een bepaald beeld in je hoofd van hoe jij jouw leven ziet met die hond. Daarbij dragen we allemaal een roze bril.

Je droomt hoe je samen geniet van de lange bos- en strandwandelingen. Alleen of met het hele gezin. Jouw hond kan met ALLE honden overweg en speelt heel graag met andere honden. Hij is vriendelijk en rustig naar bezoek en ook nog eens superlief voor kinderen. Hij kan makkelijk een paar uurtjes alleen thuisblijven. En wanneer je terugkomt van je werk staat hij liefdevol op je te wachten. Thuis op de bank kruipt hij tegen je aan.  En wanneer jullie samen op pad zijn heeft hij alleen maar oog voor jou. Je hoeft hem maar 1 keer te roepen en hij komt als een speer naar je toe.  Hij kent geen angst en gaat met het grootste gemak overal mee naar toe, zelfs op bezoek bij je vrienden. En wanneer hij daar is, ligt hij netjes op zijn kleedje en gedraagt zich goed…..

Hoe anders kan de werkelijkheid soms zijn?

En wanneer die werkelijkheid anders blijkt te zijn kun je onbewust of heel bewust een keuze maken:

1. Je accepteert jouw hond zoals hij is waarbij je beide een minder prettig samen zijn hebt dan je voor ogen had.
2. Je gaat op zoek naar een nieuwe eigenaar die beter bij jouw hond past.
3. Je schakelt een gediplomeerd hondengedragsdeskundige in.
4. Je wilt toch dat perfecte plaatje hebben en koste wat kost dwing jij jouw hond te zijn wie hij niet is.
5. Jij bent die persoon, die kritisch naar zichzelf durft te kijken en de stelling durft aan te gaan: “je krijgt de hond die je nodig hebt”? Kun en durf jij dan los te komen van jouw droombeeld om met beide voeten in de realiteit te gaan staan? En samen met jouw hond te gaan werken aan het wederzijds vertrouwen? Werken aan een levenslange vriendschap waarbij je elkaars goede maar ook minder goede kanten leert accepteren? En je beiden daar een weg in vindt zodat je beide het beste uit elkaar kunt halen?

Bij Jany kwam Charlie op haar pad.

Charlie is een kruising Rottweiler - Zwitserse witte herder. Een heerlijke lompe 48 kilo wegende reu van destijds een jaar oud. Hij trok enorm aan de lijn wanneer hij andere honden zag. Hij was gewend altijd los van de lijn te lopen. En trok daarbij zijn eigen plan. Een hond die zich niet liet dwingen, daar was hij te sterk voor. En Jany was destijds behoorlijk onzeker in haar doen en laten. Durfde zich niet te laten horen en had moeite met het aangeven van haar grenzen. Wat heeft zij van Charlie geleerd tijdens zijn begeleiding?

• Durf je zelf uit te spreken richting andere mensen zonder jezelf af te vragen wat “zij” ervan vinden: want Charlie had ruimte nodig wanneer hij aangelijnd liep anders viel hij uit. Hondje aaien? “Nee, lief dat je het vraagt, maar dat doen we niet”. Honden even aan elkaar laten snuffelen? “Nee, Charlie is in training” of “had last van een oorontsteking”. Loslopende honden die naderen? “Kun je aub jouw hond aanlijnen, die van mij bijt”. Ook al deed Charlie dat (nog) niet, het is wel de beste en meest snelle manier om eigenaren hun hond bij zich te laten roepen….
•  Leer vooruitkijken en laat niet alles op zijn beloop. Want Jany moest eerder kunnen reageren dan dat Charlie dat kon doen naar andere honden toe. Charlie is een reu die graag aan andere honden wil laten weten hoe groot en sterk hij is. En wanneer Jany haar aandacht niet bij de wandeling had, rende Charlie op iedere hond af om deze keihard omver te lopen, zonder ook maar 1 keer om te kijken waar Jany was gebleven. Situaties die uit de hand kunnen lopen met een gevecht tussen 2 honden of 1 hele angstige hond.
• Sta zeker in het leven: met 2 stevige voeten op de grond. Anders trok hij haar zo met haar buik over de grond. Leren je grenzen aan te geven en je zeker te voelen in de dingen die je doet. Dat hoef je niet persé uit te spreken. Door de juiste lichaamshouding aan te nemen, laat je zien hoe zeker je bent. En je gaat je daardoor zelf ook een stuk zekerder voelen. Dat straal je uit naar jouw hond EN jouw omgeving. Door deze zekerheid uit te stralen én stevig in haar schoenen te staan kon zij voorkomen dat Charlie zich los kon  trekken. Het gevolg was dat Charlie juist vaker oogcontact ging maken met Jany.
• Je hoeft niet te schreeuwen om gehoord te worden: honden hebben namelijk een sterke voorkeur voor lichaamstaal. En ze hebben feedback nodig wanneer ze iets goed doen. Zo ook Charlie. Hij had meer begeleiding nodig; wanneer doe ik iets goed? Beloon wat je graag ziet zonder dat je het afdwingt. Wanneer je goed naar jouw hond kijkt, rustig en beheerst blijft, maakt een hond vaker contact met je dan wanneer je die aandacht opeist door te roepen en trekken aan de lijn. Door te dwingen wordt de afstand tussen jou en de hond alleen maar groter. Je zult veel harder moeten werken om die aandacht te krijgen.
•  Heb geduld… Voor velen misschien een verrassing maar Jany’s geduld is niet altijd heel erg groot geweest 😊…. Maar geduld levert je de grootste beloning op! Veranderingen maak je niet in een dag. Dat heeft tijd en inzet nodig. Had ze haast, dan merkte Charlie dat direct en nam meer afstand van haar, deed vooral niet wat zij op dat moment nodig had.
•  Leer accepteren dat er ook “slechte” dagen zijn… Jany is nogal perfectionistisch. Een hele vervelende eigenschap. En wanneer je perfectionistisch bent wil je tot in detail dat alles goed gaat. Zoals jij het graag ziet. Maar honden zijn honden. En zijn niet precies zoals jij ze graag wilt hebben. Ze laten zich niet in een malletje duwen. Charlie ook niet. Hij had ook weleens een slechte dag. Soms gaat er iets mis. Dan raak je gefrustreerd of boos en vraag je jezelf af waar je in godsnaam aan begonnen bent. Leren accepteren dat die dagen of momenten er zijn maakt het leven ineens een stuk aangenamer 😊. Morgen weer een nieuwe dag. En soms is het zoals het is…

Bij Suzanne kwam Dunk op haar pad.

Die had ze als complete verrassing voor haar 50^e verjaardag cadeau gekregen. Iets mooiers was er voor haar niet denkbaar: een heuse Hollandse herder langhaar pup! Wat een fantastisch moment om de ideale pup op te voeden en als voorbeeld te gebruiken binnen de hondenschool. Helaas het liep iets anders. Suzanne kwam zichzelf goed tegen. En Dunk werd een hele grote spiegel. Totdat ze de knop omzette en het anders ging doen. Dunk heeft Suzanne geleerd:

•  Dat hoe groter de verwachtingen zijn van je hond, je zelf je eigen teleurstellingen creëert. Suzanne had zulke grote plannen met Dunk, maar nadat deze een paar weken bij haar in huis was, kreeg Suzanne een stevige burn-out en moest ze 6 maanden revalideren. Een burn-out betekent dat je nul energie hebt. NUL. Dus liet ze Dunk en haar andere hond Tim tijdens de wandelingen los. En ja, die gingen lekker achter de konijnen aanjagen.
•  Haar verwachtingen bij te stellen. Dunk had al heel vroeg “geleerd” achter konijnen aan te jagen. Iets wat je bij een Hollandse herder absoluut niet moet doen. De roze wolk van altijd je hond overal los kunnen laten werd één regenbui. Dunk loopt altijd aangelijnd, aan de korte lijn of aan de lange lijn. Better safe than sorry.
•  Dat jezelf kunnen vergeven belangrijk is. Wat heeft ze veel tranen gelaten om het feit dat Dunk niet het ideaalplaatje werd wat ze voor ogen had. En vooral dat ze Dunk niet kon geven wat ze dacht dat hij nodig had. En als eigenaar van een hondenschool wilde ze zo graag een goede indruk maken op iedereen. Alleen Dunk dacht daar anders over 😊. Pas toen het Suzanne lukte om niet zulke hoge eisen aan zichzelf te stellen en om te accepteren dat zij en Dunk een slechte start hadden gehad, - iets waar niemand om gevraagd had – toen ontstond er ruimte om vanuit haar hart met Dunk te communiceren.
•  Een boemerang heel snel terug komt. Dunk was de pittigste uit het nest. Meneertje Blauw noemde wij hem. En Suzanne is een zogenaamde cross-overtrainer. Dat is een trainer die vroeger met correcties heeft gewerkt en is overgestapt naar beloningsgericht opvoeden (of andersom, dat kan ook). Op momenten van stress of “op je strepen staan” kon ze nog wel eens terugvallen op correcties. Nou, dat heeft Dunk haar snel afgeleerd. Dunk is sneller dan het licht en bij het minste of geringste begon hij al te grommen. En corrigeerde Suzanne ondanks het grommen, dan was hij inderdaad onder de indruk. Maar bleef vervolgens wel drie weken lang uit haar buurt. Dan kon ze weer “aan de relatie gaan werken”.
•  Dat zéggen dat je met je hond respectvol omgaat, wat anders is dan het ook dóen. Zoals gezegd is Dunk razendsnel. Hoog in je ademhaling zitten, gestresst zijn, snelle bewegingen, harde stemmen ….. hij reageert er op. Hij voelt elke energie en reageert daar op zijn manier op. Even snel zijn etensbak wegpakken is niet verstandig. Over hem heen hangen in de auto om zijn riem los te knippen accepteert hij niet, dan gromt hij. Op hem afkomen en rechtop staan voor zijn buitenhok lokt ook gegrom uit.
•  Om assertiever te zijn naar haar omgeving. “Sorry, helaas hij wil niet geaaid worden”, “helaas hij kan bijten” etc.. Suzanne heeft in het dagelijks leven een keuze moeten maken: het iedereen naar de zin maken en haar hond blootstellen aan situaties die Dunk niet wil of aankan. Of haar hond beschermen tegen opdringerige mensen en hem in bescherming nemen. Voor Suzanne was dit een lastige keuze want ondanks haar grote mond is ze eigenlijk een grote pleaser …. 😊
•  Dat alle vakgerichte opleidingen prachtig zijn, maar dat zelf een ‘moeilijke’ hond hebben de beste leerschool is.

Wanneer je met andere ogen naar jouw hond kijkt, zul je mogelijkheden gaan zien. Niet alleen bij jouw hond, maar ook bij jezelf. Je bent namelijk nooit af 😊. Een hond is een spiegel voor jouw eigen gedrag. Durf jij het aan om op die manier naar jouw hond én naar jezelf te kijken? Of misschien heb jij ook al hele mooie lessen van jouw hond geleerd. Deel hem dan met ons in de reacties, wij zijn heel erg benieuwd!