Gedragstherapeut voor honden, gedragsbegeleider honden én instructeur zijn levert je in de opvoeding van je eigen honden enorm veel voordeel op.
Want alle kennis die je tijdens de opleiding in je rugzak hebt gestopt samen met de opgedane praktijkervaring kun je toepassen in je dagelijks leven.
Het maakt je alleen geen Heilige…
Het is jullie vast niet ontgaan; de meeste oorzaken van probleemgedrag bij de hond liggen vaak ook bij ons als eigenaar.
Wat?! Ja echt... we willen het niet toegeven, maar onze verwachtingen zijn toch echt net iets te hoog voor onze lieve honden. We kijken liever naar wat de hond niet goed doet, dan dat we naar onszelf kijken. Maar zodra wij onze verwachtingen wat bijschaven en er wat oefeningen aan koppelen, zien we ineens een veel gelukkigere hond én een gelukkigere baas.
Kijk, en daar ligt nou een hele mooie wijze les.. die ik zélf heb moeten leren. Want we adviseren een boel. Instrueren een boel. Maar heel soms, kom je zelf in een tunnelvisie terecht als het gaat om je eigen honden. Hoe deskundig je ook bent.
Charlie, een van mijn honden. Een heerlijke hond. En wat komen we samen van ver. De connectie die ik met hem mag ervaren is er één uit duizenden. Hij begon wat zeurderig en nerveuzer te worden dan ik van hem gewend ben.
Het is een kruising herder, dus aanhankelijk is hij altijd al geweest. Naar mij toe. De rest van het gezin: leuk dat ze er bij zijn, maar ik ben zijn allergrootste ding in zijn hondenleven. De laatste maanden piepte hij steeds vaker. Zeurde wat langer door. En blafte meer dan normaal. En een hond die veel zeurt kan behoorlijk op je zenuwen werken. Tja.. ik ben ook maar een mens!
Dus ging ik op zoek naar een motivatie: Waarom zeurt hij nou zo?!
Ik liep het hele stappenplan af.. en kon maar geen oorzaak vinden. Ik liep vast. Dus ga je sparren. En wat is nou fijner dan een collega, partner én vriendin te hebben die in precies dezelfde business zit als jij: honden! Dus een reden voor een kop thee en wat chocolaatjes met Suzanne…… En dan ga je thuis ook nog eens flink nadenken. Want ik had 1 ding nog niet in mijn diagnose opgenomen. Iets wat wij bijna AL onze cursisten en klanten wél aanraden…. Mij zelf.
En die realiteit kan best confronterend en hard zijn. Want de grootste oorzaak van zijn zeurderige, blafferige en aandachtvragende gedrag was ik namelijk zelf!
Ik liet de afgelopen 2 maanden eens de revue passeren:
Veel werken. En werk ik niet in de praktijk, dan zit ik wel achter mijn laptop. Tja dat is een klein nadeel wanneer je van je passie je werk maakt en dat ook nog eens als zelfstandige doet. Geweldig gaaf om te doen, maar je vergeet jezelf te begrenzen. Een puberende zoon van 13 jaar thuis hebben. Een huishouden. Een partner die ook zelfstandig ondernemer is, maar meer op het uitvoerende vlak en daarmee de administratieve taken graag bij zijn wederhelft neerlegt… Dan komt er een keer een moment dat je echt even tijd voor jezelf nodig hebt. En die tijd probeer ik ook te pakken. Het lastige is dat ik dan NIKS om me heen kan hebben. Ik heb namelijk enorm veel moeite met het laten liggen van taken. Klein dingetje maar ik werk er aan. Pak ik dus mijn moment dan kruip ik in een bubbel: ik plof op de bank en zet Netflix aan.
Maar de honden, die willen juist dan, precies op dat moment mijn aandacht. Nina is klein, die gaat naast mij liggen en is tevreden. Charlie, weegt 48 kilo en is formaat kalf… Die is al snel “opdringerig” door zijn formaat. Absoluut niet zijn bedoeling; hij is gewoon groot. En ben je moe, dan kun je dat niet hebben.
Dus stuurde ik hem iedere keer weg. Vroeg hij aandacht? Stuurde ik hem weg. Begon hij te vervelen als we gingen wandelen of wanneer hij mee was met de uitlaat? Gaf ik hem een duidelijke Nee (= begrenzing)
Ik was langzaam aan zijn zelfvertrouwen aan het indeuken. Ieder initiatief dat hij nam riep ik een halt toe. En met iedere afwijzing en iedere begrenzing die hij kreeg, werd zijn zelfvertrouwen steeds een klein beetje minder. Want nu ineens deed hij niets meer goed. Alles was fout….. Logisch dat je zelfvertrouwen dan minder wordt! Wat ik deed was zo oneerlijk! Deze lieve goede zachte lobbes, die alleen maar oog heeft voor mij. En zo ontzettend graag samen met mij iets wil doen. Omdat hij mij als de beste in de hele wereld beschouwt. En ik wees hem af..
Ik kan je zeggen dat ik de hele dag enorm verdrietig ben geweest… Hoe kan ik mijn grote trouwe vriend zo behandelen? En waarom zag ik dat niet eerder? Hij heeft dit zo niet verdiend. Behoorlijk confronterend hoe je eigen gedrag de oorzaak is van het gedrag van jouw hond. Niet alleen zijn gedrag, maar zijn hele gemoedstoestand. Zo stabiel als hij was, zo onzeker is hij nu…
Het maakt mij kwetsbaar. Iets wat ik liever niet ben. Maar tegelijkertijd besef ik mij ook enorm goed hoe kwetsbaar jullie je moeten voelen wanneer je op je eigen gedrag wordt aangesproken door ons. Wij zien namelijk heel snel (bij een ander duhhh) waar het pijnpunt ligt wanneer het gaat om de communicatie tussen baas en hond. En dat pijnpunt, kan letterlijk en figuurlijk pijnlijk zijn.
Met mij & Charlie komt het wel goed; ik heb een oorzaak.
En die oorzaak kan ik aanpakken. Ik heb mezelf een schop onder mijn kont gegeven (eindelijk iemand bij wie het mag ;-)) en we pakken de draad weer op.
En ik kan je zeggen dat ik zelfs al na 1 dag een verandering zie in de ogen van mijn grote vriendelijke reus, mijn Mufasa. Hij heeft weer twinkeltjes.
Hij blij, ik blij.
Reactie schrijven