Van roze wolk naar realiteit

Wij zijn ruim 2 jaar de trotse baasjes van onze lieve, knappe Delta, een Podenco kruising, die wij via een stichting hebben geadopteerd uit Spanje.

Voordat wij haar aan ons gezinnetje toevoegden hebben wij 2 Franse bulletjes gehad, die helaas alle 2 niet oud mochten worden. Bodhi is gestorven met 6 mnd oud; hij had een open borstkas (wisten wij pas na autopsie), waar zijn longetje doorheen geschoten is…hij is waarschijnlijk gestikt toen hij even alleen thuis was.

Onze 2^e Franse bull, Milo, mocht gelukkig wat langer bij ons blijven. Toch is hij al op 7 jarige leeftijd gestorven aan de gevolgen van een hersentumor. Ook kampte hij bijna zijn hele leven met spondylose, waardoor hij vaak stijf en stram was en soms een kuur Prednison kreeg voorgeschreven als het allemaal wat te heftig werd voor de lieverd.

Wij kozen destijds voor dit ras, omdat het lieve, grappige, luie beestjes zijn. En heerlijk aanhankelijk. Niet te vergeten zijn ze superknap! Maar meningen verschillen 😉.

Beiden hadden zij een stamboom en kwamen ze uit nesten van erkende fokkers, lid van HBC. Wij dachten dat zij dan zéker gezond waren en dat alles dan in ieder geval volgens de juiste regels en wetten verlopen was. Er staan genoeg broodfokkers op Marktplaats waar je zéker een ziek of mishandeld dier koopt. Helaas waren de stambomen geen garantie voor een gezond dier, maar dat is een hele andere discussie.

Helaas vielen wij al snel van deze roze wolk af…

Het begon bij het kennismaken bij het gastgezin eigenlijk al. De 1^e ontmoeting was heel leuk, wat een knapperd in het echt, en wat een stuntelige lange poten en vleermuis oren!!! Echt een schat. Ze was toen 6 maanden oud dus een echte puber. Wij hadden haar al ingeschreven in het puberklasje van Jany, zin in!

We gingen een stukje met haar wandelen, samen met de man des huizes van het gastgezin waar ze toen verbleef. Het viel me al op hoe hard ze aan de lijn trok, ze hing er echt in en ik had al gelijk pijn aan mijn hand en arm. Volgens de gastgezin-meneer moest ik haar maar ff flink corrigeren en een paar rukken aan de riem geven.

Nou dat dacht ik dus van niet. Dat zou wel goedkomen met oefenen thuis. Op een positieve manier, zoals ook de dames van de Lijn les geven. Maar toen kwamen we bij een uitrenveld waar 2 donkerbruine herders in los liepen. 

Ik wist niet wat me overkwam!

Delta werd helemaal wild en begon te grommen en blaffen naar die honden. Ze ging nog nèt niet op haar achterpoten staan! Ik moest moeite doen om haar vast te houden en het lukte me uiteindelijk om met haar verder te lopen, waarna ze weer kalm werd. Volgens mijnheer-gastgezin gebeurde dit wel vaker. Oké, niks aan de hand. Gewoon werk aan de winkel thuis. Komt goed...

Wij namen haar diezelfde dag nog mee naar huis en wat was het heerlijk om weer een hond om ons heen te hebben! Vergeleken met de bulletjes een stuk hoger in haar energie maar dat wisten we van tevoren. Daarom hadden we ook gekozen voor een Podenco kruising.

Mijn man heeft 2 cursussen met haar gedaan bij Jany. Basis gehoorzaamheid 1 en 2. Dat ging allebei supergoed en ze vond het heel leuk om te leren en zo met het baasje bezig te zijn. Alleen dat uitvallen naar haar klasgenootjes. En naar buurthonden, of honden die we tegenkwamen in het bos of aan zee…dat leek alleen maar toe te nemen. Ohnee! Maar hier hadden we niet op gerekend! Ze zou toch superlief, aanhankelijk en dankbaar zijn omdat wij haar gered hebben? Dat was ze zeker. Maar als ze buiten tijdens een wandeling een andere (vreemde) hond zag dan was het bal. Blaffen, grommen, op haar achterpoten gaan staan. En die zijn lang hoor! Ze heeft mij zelfs een keer mee omgetrokken in alle commotie. Lag ik daar terwijl zij volledig los ging op een loslopende (!) hond.

Ja, daar vind ik ook wel wat van hoor!

Loslopende honden in een woonwijk. Of een bos. Of op het strand. En zeker als dan het baasje zelf nergens te bekennen is. Of aan het bellen of appen is. Maar ook dat is weer een hele andere discussie.

Net zoals mensen die persé, koste wat kost, kort langs mijn blaffende Delta, ons op straat willen passeren. Terwijl ik probeer om te draaien of stil blijf staan zodat ik afstand hou van die ‘enge' hond waar zij los op gaat.

Ziet zij in 1 wandeling een vrachtwagen, dan gebeurt er niks. Kijkt ze mij aan, krijgt ze een stukje worst als beloning en is het goed. Kunnen we vredig onze wandeling voortzetten.

Ziet zij in 1 wandeling een vrachtwagen èn iemand die zijn container naar buiten rolt, dan wordt haar stress emmertje al wat voller. Dan zie ik haar al zenuwachtig worden. Dan laat ik haar vaak haar neus even gebruiken ter ontspanning door wat losse stukjes worst in het gras of op de tegels te strooien. ( Dank Jany)

Maar als we hierna óók nog eens een hond tegenkomen die zij niet (goed) kent, dan is het foute boel. Denk aan voorgenoemde van grommen, blaffen en op haar achterpoten staan. Dan kan ik doen wat ik wil, al sta ik daar met een frikandel speciaal te zwaaien, ik krijg haar daar niet uit. En dan is het wachten totdat desbetreffende hond voorbij is. Of totdat ze hem niet meer ruikt. Duurt soms ff...

Míts ik die hond op tijd gespot heb!

Want zover zijn we tegenwoordig wel. Ik weet hier in de buurt precies op welke hond ze wel of niet uitvalt. Of op welk baasje. Ja inderdaad dat lees je goed. Sommige honden vindt zij prima te handelen, maar dan zijn het de baasjes waar ze op uitvalt. Omdat zij haar roepen. Of naar haar fluiten terwijl ik haar af probeer te leiden. Of sloffen met hun schoenen. Alles uit de kast halen om mij óp de kast te krijgen. Hufters. Soms lukt dat ook hoor. Maar meestal probeer ik kalm en beheerst te blijven zodat Delta ook kalm blijft.

Gelukkig zijn wij na 2 jaar lezen, oefenen, uitproberen, managen en geduld hebben, op het punt beland dat we alle 3 vrede hebben met de situatie.

Want er zijn ècht wel tijden geweest waarop we het gewoon even niet meer wisten. Hoe lief en aanhankelijk en schattig ze ook is, niemand wordt blij van een uitvallende hond. En Delta zelf al helemaal niet.

Dus nu gaan we heus weleens naar zee of naar het bos, maar dan op rustige dagen. Of heel vroeg, zodat we een eventuele andere hond makkelijk kunnen ontwijken of op grotere afstand kunnen houden. Dat we de boel kunnen managen en meer voorspelbaar kunnen maken.

Ze valt best nog weleens uit hoor, maar een stuk minder nu we weten waarom, en hoe we dit kunnen voorkomen of verminderen.

Ze is helemaal niet vals, maar gewoon snel overprikkeld (net als ik trouwens haha)  en nu weten we daar mee om te gaan.

Interessant detail:

Delta gaat al vanaf het begin dat ze bij ons is mee met de uitlaatservice van De Lijn. Hier kan zij 3x per week lekker rennen, graven en ravotten met andere honden op een mooi omheind losloopveld. Het was voor ons even spannend of dit goed zou gaan, maar met de juiste begeleiding, vaste routine, plaats én groepssamenstelling is zij een zelfverzekerd blij ei geworden daar! Heel fijn dat ze het daar zo naar haar zin heeft.

Het is onze prinses op de erwt, onze Señorita Delta en ondanks dat alles anders gaat dan vantevoren gedacht, wij kunnen niet meer zonder haar en hebben er alles voor over om haar zich veilig te laten voelen bij ons. Binnen èn buiten. Met alle hufters.