Dit bord hangt in mijn tuin.
Niet dat ik zo een agressief persoon ben. Het bord is een overblijfsel van een vet gave pick-up truck die mijn vriend en ik ooit hebben gehad. En die pick-up was groot! Voor de liefhebbers, het was een Chevrolet Cheyenne. De banden alleen al waren zo groot als ik ben. In het achterraampje hing dit bord.
Bij het zien van dit bord moet ik vreemd genoeg altijd aan honden denken…….
Ik wandel regelmatig met mijn hond Charlie netjes en rustig aan de lijn in gebieden waar honden niet los mogen. Dat netjes en rustig was vroeger wel anders. Charlie kwam bij mij toen hij 1 jaar oud was. En trok enorm aan de lijn bij het zien van andere honden. Dan hing hij in de lijn met zijn volle 46 kilo schoon aan de haak. Ik woog toen 56 kilo, gelukkig 10 kilo zwaarder. Even goed verankeren en vast blijven houden die hap! Dat was al een hele klus. Op zich was het een groot voordeel dat hij er ook nog bij blafte. Want dan bleven die andere honden en hun baasjes wel op afstand! Dat schrikt namelijk af! Dan wisten ze niet hoe snel ze de andere kant op moesten lopen. Ik was namelijk die meid met die grote “agressieve” hond.
En zo nu en dan, was er ook een loslopende hond. En een niet zo oplettende baas. Die baas vond zijn mobieltje dan weer wat belangrijker. Zijn onstuimige hond kwam dan alsnog op ons af gerend. Stond ik daar met mijn goede gedrag. 46 kilo rauw vlees vast te houden. En geen salami die daar tegenop kon. Want de bedreiging, die naderende “vriendelijke” en “sociale” hond, kwam alleen maar dichterbij. Steeds verder in de persoonlijke ruimte van Charlie. Wat kun je dan nog als meid van 56 kilo? Juist! Roepen, volume knop open en laat je horen: “zou je jouw hond terug willen roepen aub!”… Het lef! Want schijnbaar is dat iets wat je dus absoluut niet mag verwachten van je mede “lotgenoten”. Als die andere baas überhaupt al los kon komen van zijn mobieltje, kreeg ik vaak een opmerking naar mijn hoofd geslingerd “moet je je hond maar in het gareel houden! Niet mijn probleem, die van mij doet niks”… En daar mocht ik het dan mee doen…
Uiteraard ging ik met Charlie naar een hele goede hondenschool. En leerde ik dat mijn hond (en daarmee IEDERE hond) een persoonlijke ruimte heeft. Een ruimte waarin zij een prikkel (in dit geval een andere hond) als een dreiging kunnen ervaren. Hoe dichterbij die andere hond kwam, hoe lastiger het was om Charlie’s aandacht te krijgen. Logisch ook, je moet immers een dreiging nauwlettend in de gaten houden en als het nodig is wegjagen.
Vergelijk het eens met de volgende situatie: je bent ontspannen aan het shoppen met een vriend/vriendin. Je stapt een winkel binnen en de verkoopster komt direct op je afgelopen met een zwaar overdreven glimlach en een heerlijk aanwezige stem. Ze slaat een arm om je heen en vraagt al zingend “waar mag ik jou vandaag mee helpen? Op zoek naar iets speciaals?” en vervolgens neemt ze je aan je arm de hele winkel door om de allernieuwste collectie onder jouw aandacht te brengen……. Irritant hé…
Ander voorbeeld: Je stapt met jouw partner het café binnen. Vrijwel direct komt er een vreemd persoon op jullie afgelopen en deze pakt jouw partner eens stevig vast en kust hem of haar vol op de mond……. Irritant hé…
Wat voor een ander een dreiging of irritant is, hoeft voor jou natuurlijk niet zo te zijn. Dat verschilt per persoon. Maar ook tot hoever men kan gaan bij je voordat ze echt in je persoonlijke ruimte, je irritatie-level, gaan zitten. Dat geldt ook voor honden, iedere hond is anders. En niet iedere hond reageert met agressie, weer andere honden reageren vanuit angst en willen vluchten of ze bevriezen en durven niets meer te doen.
Enfin, op de hondenschool heb ik Charlie geleerd dat een naderende hond, iets super leuks of super lekkers betekent, bij mij. Waardoor zijn aandacht niet meer naar die honden gaat, maar die honden juist een voorspeller worden voor dat leuks bij mij. Nadert er nu een andere hond, dan kijkt hij mij vol liefde en vol verwachting aan. Stap voor stap hebben we zijn persoonlijke ruimte wat aangepast. Ik ken zijn "beperkte ruimte" voor bepaalde honden en respecteer de ruimte die hij dan nodig heeft.
Tegenwoordig lopen Charlie en ik heerlijk ontspannen te wandelen. En hebben we samen ontdekt welke honden goed matchen met zijn karakter. Sommige honden blijven namelijk altijd wel in zijn irritatielevel zitten. Jij kent vast ook wel iemand waar je nekharen van omhoog gaan staan.
Met die goed gematchte honden kan hij dan ook los van de lijn heerlijk spelen, rennen of relaxen. En aan de lijn? Negeert hij andere honden en loopt vrolijk met mij mee om de wandeling gezellig samen voort te zetten, zonder afleiding! Heel knap want zelfs blaffende honden heeft hij leren negeren. En soms.. heel soms gaat het nog wel eens even “mis”. Omdat ik niet heb opgelet, of gewoon omdat dingen spontaan en onverwachts kunnen gebeuren.
Als je mij vraagt wat het meest belangrijk is tijdens een wandeling samen met je hond? Dan roep ik vol overtuiging: de persoonlijke ruimte van jouw hond. Zijn space, zodat hij niet het gevoel krijgt dat hij moet breaka you face…… 3x raden trouwens bij welke hondenschool ik dit heb geleerd…
Reactie schrijven